هر کدوم از ما، در شرایط خاصی زندگی می کنیم و هر کسی درگیر مسیر منحصر به فرد زندگی خودشه.
هر کسی نقشه زندگی خودش رو داره و بالاخره یه جورایی در حال عبور از اتفاقات مختلف روزمره است.
گاهی اوقات ساده و بعضی وقتا خیلی سخت و دشوار. راه و رسم زندگی هیچ دو نفری شبیه هم نیست
جز در یک چیز... اونم یه قانون اساسی! یه قانون همیشگی...
از قدیما گفتن، دل بی غم در این عالم نباشد ...! اگر باشد بنی آدم نباشد
یکی درگیر مسائل اقتصادیه، یکی خانوادگی، یکی به دنبال سلامتیه و یکی دنبال جمع کردن آبرو و محبت بین اطرافیان خودشه. بالاخره هر کسی یه چیزی نداره و پیدا کردن اون گم شده، میشه تمام فکر و ذهنش... حالا این وسط یه سوال خیلی مهم پیش میاد... اگه قراره زندگی همه آدما یجوری با مشکل گره بخوره، پس یعنی هیچ کسی نباید به حال خوب فکر کنه؟ یعنی هیچ کسی نمیتونه زندگی همراه با آرامش رو تجربه کنه؟ تاکشو ئاتر "رفیق من" یه پاسخ ساده، اما بسیار مهم برای این سواله...